دکتر علی شریعتی

خدایا آتش مقدس "شک" را آنچنان در من بیفروز تا همه ی "یقین"هایی را که در من نقش کرده اند،بسوزند. وآنگاه از پس توده ی این خاکستر، لبخند مهراوه برلب های صبح یقینی، شسته از غبار،طلوع کند. خدایا به هرکه دوست می داری بیاموز که عشق از زندگی کردن بهتر است ، وبه هرکه بیشتر دوست می داری ،بچشان که دوست داشتن از عشق برتر! خدایا به من زیستنی عطا کن، که در لحظه ی مرگ، بر بی ثمری لحظه ای که برای زیستن گذاشته است، حسرت نخورم. ومردنی عطاکن، که بر بیهودگی اش،سوگوار نباشم. بگذار تا آنان را من،خود انتخاب کنم، اما آنچنان که تو دوست داری. "چگونه زیستن"را تو به من بیاموز، "چگونه مردن" را خود خواهم آموخت دکتر علی شریعتی

من از خدا خواستم،
نغمه های عشق مرا به گوشت
برساند تا   لبخند مرا
هرگز فراموش نکنی و
ببینی که سایه ام به
دنبالت است تا هرگز
نپنداری تنهایی

گاه گاهی به من ازمهر پیامی بفرست
فارغ ازحال خود و جان و جهانم مگذار

از سوز محبت چه خبر اهل هوس را
این اتش عشق است نسوزد همه کس را

هرکسی هم نفسم شددست آخرقفسم شد
منه ساده بخیالم که همه کاروکسم شد